Ένα ακόμα όνειρο πραγματοποιήθηκε φέτος: Χριστούγεννα στην κεντρική Ευρώπη! Η αλήθεια είναι ότι το Βέλγιο είναι όντως μία ονειρική χώρα, όμως δυστυχώς οι Βρυξέλλες δεν ήταν τόσο χριστουγεννιάτικες φέτος όσο τις περίμενα. Ίσως να φταίει ο φόβος και η διάθεση που είχε ο κόσμος εκείνη την εποχή και κάπως έτσι σκέφτηκα και τον τίτλο αυτού του άρθρου: ''ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΦΟΒΑΤΑΙ''. Αν και εγώ προσωπικά δεν ένιωσα καθόλου να φοβάμαι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου, υπήρχαν πολλοί στρατιώτες στους δρόμους (ίσως αυτό με έκανε να νίωθω προστατευμένη).
Σε αυτό το άρθρο λοιπόν θα σου αναφέρω την δικιά μου εμπειρία στην Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, καθώς και θα σου τονίσω κάποια μέρη που αξίζει να επισκεφτείς. Έτοιμος για ένα σύντομο ταξιδάκι?
Σε αυτό το άρθρο λοιπόν θα σου αναφέρω την δικιά μου εμπειρία στην Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, καθώς και θα σου τονίσω κάποια μέρη που αξίζει να επισκεφτείς. Έτοιμος για ένα σύντομο ταξιδάκι?
ΜΕΡΑ 1: Η πτήση μου ήταν από Αθήνα για Βρυξέλλες και πραγματικά χάρηκα πολύ που διάλεξα τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα 17.00 με 20.30 γιατί πέτυχα υπέροχα χρώματα, τόσο φυσικά στη δύση του ηλίου όσο και τεχνητά το βράδυ. Έφτασα, πήρα βαλίτσα (μετά από ένα τέταρτο περπάτημα στο αεροδρόμιο, γιατί είναι τεράστιο) και μόλις άνοιξαν οι πόρτες εξόδου κατευθείαν εντόπισα τη φίλη μου Μ. που με περίμενε μπροστά μπροστά με ένα αρκουδάκι που με καλωσόριζε στο Βέλγιο. Αγκαλιές, φιλιά...γιατί στο κάτω κάτω είχα και 2 χρόνια να τη δω και μετά συναντήσαμε τους γονείς της για να πάμε στο σπίτι τους. Η διαδρομή από το αεροδρόμιο εκεί που θα μένεις, αν το σκεφτείς καλά, είναι η πρώτη γεύση που παίρνεις από την πόλη και για αυτό πάντα είμαι κολλημένη στο παράθυρο. Το σπίτι βρισκόταν σε μια ήσυχη γειτονιά που τα κτήρια φαινόταν κλασικά ευρωπαϊκά-βελγικά. Ακολούθησε φαγητό, συζητήσεις και ξεκούραση...
ΜΕΡΑ 2: Το πρωινό της Τρίτης με βρήκε στο σχολείο της φίλης μου μιας κι αυτή ήταν η τελευταία μέρα των εξετάσεων για το ελληνικό τμήμα (βλέπε 1η φωτογραφία από δεξιά -χώρος εξετάσεων-). Αυτό είναι ένα από τα Ευρωπαϊκά Σχολεία Βρυξελλών και είναι απλά υπέροχο: συνυπάρχουν παιδιά από όλη την Ευρώπη κι ας μην ξέρουν να μιλάν την ίδια γλώσσα, τα παιδιά ίδιας εθνικότητας προφανώς αποτελούν ένα ή και δύο τμήματα και ο καθένας ακολουθεί το πρόγραμμα σπουδών της χώρας του. Για να μπω στο σχολείο έπρεπε να έχω καρτελάκι ότι είμαι ''visiteur'', δηλαδή επισκέπτης, καθώς όπως ξαναείπα οι άνθρωποι φοβούνται. Η Μ. αφού μου γνώρισε την παρέα της, μου έκανε μια mini- ξενάγηση στο σχολείο της. Τότε ήταν που ένιωσα να μπαίνω στο κλίμα για τα καλά... Από εκεί και πέρα μπήκα στην καθημερινή ζωή της... Μετά το σχολείο (πόσο μάλλον την τελευταία μέρα σχολείου), παίρνουμε metro και πηγαίνουμε σε ένα εμπορικό για φαγητό και ψώνια. Εκεί τρώνε πολύ light και υγιεινά και από ότι κατάλαβα το στέκι τους είναι το EXKI, ένα μαγαζάκι με bio σάντουιτς και χυμούς. Ακολούθησε party για το τέλος των εξετάσεων και έξοδος στη φωτισμένη Grand Place για σουβλάκι και βόλτα. Πήραμε το τελευταίο metro στις 00.30, το οποίο ήταν full από νέους και μετά από περιπέτειες φτάσαμε σπίτι.
ΜΕΡΑ 3: Πήραμε metro αυτή τη φορά με προορισμό το κέντρο και συγκεκριμένα τηRue Neuve (κάτι σαν τη δικιά μας Τσιμισκή). Από τη στιγμή που ήθελα να ζήσω την καθημερινή ζωή της φίλης μου, αποφάσισα να ακολουθήσω το δικό της πρόγραμμα. Για αυτό εκείνη τη μέρα είμασταν 7 ώρες μόνο σε αυτό τον δρόμο. Βέβαια μετά είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ ένα από τα κτήρια της Ευρωπαικής Ένωσης, στο οποίο δούλευε ο πατέρας της φίλης μου. Εκεί, λοιπόν, στην περιοχή των ουρανοξυστών λίγο πιο μακριά από την Rue Neuve ακολούθησα την ίδια διαδικασία με τα καρτελάκια, τις υπογραφές, τα τηλέφωνα και τις εθνικότητες που είχα και την προηγούμενη μέρα στο σχολείο της φίλης μου. Απολαμβάνοντας την ''πράσινη'' είσοδο του κτηρίου, κατευθυνθήκαμε προς το ασανσέρ με το οποίο ανεβήκαμε μέχρι τον 21ο όροφο σε 21 δευτερόλεπτα. Υπέροχη θέα σε όλη την πόλη και γενικά πολύ ωραίο κλίμα για να δουλεύει κανείς. |
ΜΕΡΑ 4: Αυτή τη μέρα πραγματικά δεν είχαμε ιδέα τι να κάνουμε. Εγώ προτείνω στη Μ. να πάμε μόνες μας στο κέντρο, δηλαδή στη Grand Place, και να κάνουμε βόλτες χωρίς να ξέρουμε πού ακριβώς θα πάμε, με λίγα λόγια να χαθούμε στις Βρυξέλλες. Παίρνουμε λοιπόν για ακόμα 1 φορά το metro (το εισιτήριο για 1 διαδρομή κοστίζει 2,10 ευρώ) και μετά από λίγα λεπτά περπάτημα καταλήγουμε σε ένα τετράγωνο γεμάτο με fast food τηγανητής πατάτας. Φυσικά δεν μπορούσαμε να αντισταθούμε και παίρνουμε και εμείς ένα χωνάκι τηγανητές πατάτες με μαγιονέζα.
Συνεχίσαμε το δρόμο μας για την κεντρική πλατεία, απολαύσαμε για λίγο τη φάτνη και το δέντρο που υπήρχε εκεί και μετά ξεκινήσαμε την περιπέτεια. Διαλέξαμε ένα από τα δρομάκια που υπήρχαν γύρω μας και ξεκινήσαμε το περπάτημα. Περπατώντας η Μ. αναγνώριζε μερικά μέρη και δρόμους και μου έλεγε μερικά λογάκια. Αρχικά, περάσαμε από το πιο στενό δρομάκι των Βρυξελλών, στο οποίο υπήρχε μια ομάδα Άγγλων τουριστών με έναν ξεναγό, ο οποίος πίστευε ότι ήμασταν μέρος της ομάδας και ότι τριγυρνούσαμε μόνες. Ξεκαρδιστήκαμε λίγο στα γέλια καθώς συνεχίζαμε το δρόμο μας. Αυτό το δρομάκι λοιπόν κατέληγε σε μια παλιά μπυραρία του 1600, την Poechenellekelder. Είναι γεμάτη με παλιές (και τρομακτικές) μαριονέτες και μάλιστα υπάρχει και ένα μικρό αμφιθέατρο στο οποίο οι πελάτες μπορούσαν να παρακολουθήσουν κουκλοθέατρο.
Συνεχίσαμε στη Rue des Bouchers, η οποία είναι γεμάτη με εστιατόρια από όλο τον κόσμο: Αργεντίνικα, Ρώσικα, Κινέζικα, Τούρκικα κτλ. Σε κάθε εστιατόριο υπάρχει ένας από έξω ο οποίος προσκαλεί τον κόσμο στη δικιά του γλώσσα και αυτό είναι υπέροχο: ένας δρόμος τόσες εθνικότητες.
Εγώ από την αρχή ήθελα πολύ να δω το περίφημο Manneken Pis, το αγοράκι δηλαδή που ουρεί. Από τη στιγμή που ήταν Χριστούγεννα, το αγοράκι αυτό ήταν ντυμένο Άι-Βασίλης και ήταν περικυκλωμένο από τουρίστες (κυρίως Κινέζους). Οι δρόμοι γύρω ήταν μαγαζάκια που πουλούσαν βάφλες με μερέντα, φράουλες, μπανάνες σοκολάτα κτλ. Πήραμε και μια βάφλα και ζητήσαμε από μια κοπέλα Κινέζα να μας τραβήξει μια φωτογραφία. Περιττό να πω ότι όλοι μας ρωτούσαν από που ήμασταν και όταν απαντούσαμε από την Ελλάδα, άρχιζαν τα κλασικά ''Γεια σου'', ''σουβλάκι'' και πολλά άλλα.
Σιγά σιγά γυρνούσαμε προς τη στάση, μέχρι που συναντήσαμε έναν πλανόδιο μουσικό που μας έκανε να τον ακούμε μέχρι να τελειώσει το show (δηλαδή για μισή ώρα). Πήγαμε και του μιλήσαμε και εντυπωσιάστηκε όταν είπαμε ότι είμαστε από την Ελλάδα και άρχισε και αυτός να μας λέει ό,τι ήξερε, καθώς και τις εμπειρίες του από τη χώρα μας. Θα μπαίναμε στο metro αν δεν μας είχε σταματήσει μια ομάδα Ταϊλανδών και μας ρωτούσε πώς να πάμε στο Manneken Pis. Η Μ. άρχισε να τους εξηγεί και βλέποντας ότι δεν καταλάβαιναν, της προτείνω να τους πάμε μέχρι εκεί εμείς οι ίδιοι. Ήταν πολύ καλή επιλογή, καθώς σε όλη τη διαδρομή μιλούσαμε και μάθαμε κι εμείς πώς να λέμε γεια σου στα ταϊλανδέζικα. Τέλος αφού τους πήγαμε στον προορισμό τους, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τη φωτεινή πλατεία για ακόμα μια φόρα με τη συνοδεία χριστουγεννιάτικων τραγουδιών που ακούγονταν. Μπήκαμε , τελικά, στο metro και ήμασταν ενθουσιασμένες από τη μέρα που πέρασε, αφού δεν σταμάτησα να λέω στη Μ. : ''σήμερα ήταν η καλύτερη μέρα, περάσαμε τέλεια.''